Aleksandra Kozikowska-Lelonek

W zawodach sportowych (biegi, canicross, triathlon i nordic walking) startuję średnio 3 razy w miesiącu, bywało, że wypadły 2 starty jednego dnia. Regularne starty bardzo mnie motywują do działania, dają kopniaka, żeby wstać o świcie i przed pracą zdążyć o 6.00 rano zrobić trening – basen lub bieganie. Popołudnia i wieczory to czas na rower lub siłownię. Ukończenie każdych zawodów – w szczególności tych, w których mogę startować z moim psem – dodaje mi skrzydeł

Przeczytaj artykuł

Natalia Łęczycka

„To Pani steruje cukrzycą, a nie cukrzyca Pani życiem” – usłyszała w szpitalu Natalia, kiedy w 2023 r. trafiła na oddział diabetologiczny. Miała wtedy 25 lat, rok po ślubie i głowę pełną planów i marzeń. „W rodzinie nie było cukrzycy typu 1 ani 2, dlatego diagnoza była dla nas wielkim zaskoczeniem. Zawsze byłam drobna i bardzo szczupła, ale po znacznym spadku wagi do 37 kg mąż i rodzice zaczęli się martwić i wysłali mnie na badania i konsultacje lekarskie.

Przeczytaj artykuł

Wiktoria Hury

Pogarszający się wzrok, częstomocz, skurcze łydek, senność i nerwowość, a w końcu znaczna utrata wagi w bardzo krótkim czasie – taki stan trwał kilka miesięcy, zanim Wiktoria poszła na badania krwi. „Początkowo podejrzewałam u siebie osłabienie i brak witamin. Ale mój cukier w badaniu laboratoryjnym wyniósł na czczo 250 mg/dL, więc potwierdziły się przypuszczenia mamy, że to cukrzyca. W pierwszym momencie pomyślałam, że to wcale nie tak źle. Sądziłam, że chodzi o cukrzycę typu 2, przy której przyjmuje się tabletki. Później zaczęłam oczywiście czytać informacje w internecie i byłam przerażona! Najbardziej bałam się utraty dotychczasowego życia, wykluczenia z moich codziennych aktywności”

Przeczytaj artykuł